Siemka :) poniżej będę opisywał naszą wyprawę na Bałkany :) mam nadzieję, że Was nie zanudzę :)
Z racji, że opis w późniejszym czasie pojawi się też na FB i na forum FJR użyłem bardziej "oficjalnej" wersji :)
Jak macie jakieś uwagi, czy cuś to proszę o komentarze :) oczywiście komentarze nie tylko z uwagami mile widziane :D

Plan objechania Półwyspu Bałkańskiego zrodził się już w 2015 roku, jednak wtedy jeszcze mieliśmy wątpliwości co do tak długiej i poważnej wyprawy. Finalnie w 2015 roku Zaliczyliśmy ponownie Chorwację i skończyliśmy na Czarnogórze obiecując sobie, że swój plan na pewno w przyszłości spełnimy przygotowując się właściwie. Te przygotowania zaczęły się praktycznie zaraz po powrocie. Jeszcze tego samego dnia oszczędności powędrowały do świnki skarbonki. Później następowały coraz bardziej merytoryczne przygotowania, by finalnie w dniu 3 września 2016 roku wyruszyć na tzw „podróż życia”.

Sobota, 3 września, DZIEŃ PIERWSZY.
Ania niestety musiała pójść jeszcze rano do pracy i start przesunął się na godzinę 15:30.

Zaplanowaliśmy sobie dojazd na nocleg do naszych dobrych znajomych z forum Kawasaki Zephyr: Yamamoto (Kuba) i Luny (Edyta), do podkrakowskiej miejscowości Będkowice. Na miejsce zajechaliśmy chwilę po 19. Gospodarze zabrali nas jeszcze na małą wycieczkę krajoznawczą po okolicy. Dolina Będkowska oraz Wodospad Szum, a na sam koniec Kopiec Bzowskich, z którego rozpościerał się przepiękny widok na wieczorną panoramę Krakowa. Jednogłośnie z Anią zdecydowaliśmy, że chcemy tu wrócić na wschód słońca. Po powrocie z szybkiej objazdówki udaliśmy się na kolację oraz napoje procentowe.







Rozmowy trwałyby pewnie do rana, gdyby nie konieczność wczesnego startu. Chwilę po północy udaliśmy się na spoczynek.



Trasa: https://goo.gl/maps/vRZT6vzA7Ar

Japonki KAWASAKI to jedyne obuwie jakie mogłem zaoferować żonie admina.
Zaoferowałem.

haha Japonki mega fajne :) zażyczyłem sobie na urodziny ;)

Niedziela, 4 września, DZIEŃ DRUGI

Pobudka zaplanowana została na godzinę 5:15. Miała być szybka akcja i start około 6, jednak ze względu na nieodpartą chęć zobaczenia wschodu słońca nad Krakowem przesunęliśmy troszkę godzinę wyjazdu. Widok z Kopca nieziemski, majestatu dodawała unosząca się poranna mgiełka.




Po śniadaniu wskakujemy na FJRkę i obieramy kierunek na Słowację. Słoneczko pięknie przyświeca. Jedzie się znakomicie. Widok polskich Tatr z rana coś niesamowitego. Ukazał się nam gdy wyjechaliśmy z mgły, która spowiła dolinkę w okolicach Nowego Targu.
Pierwsze wrażenie – super!




Tatry zostają po woli za plecami, ale wcale nie robi się płasko. Zdziwiliśmy się, że od Słowackiej strony pasmo gór jest takie wąskie. Dogoniliśmy kilka grup motocyklistów z Austrii oraz Polski.


Im dalej w Słowację tym bardziej zdziwieni. Coraz więcej ciemnoskórych ludzi kręci się wokoło drogi, dzieci wożą w wózkach, których u nas używają złomiarze…myśleliśmy w pierwszej chwili, że to osławieni w mediach imigrancji, jednak potem okazało się, że to Cyganie. Było ich tam bardzo dużo, mieszkali w jakiś lepiankach z czego się dało, co niektórzy w blokach z „wielkiej płyty” które ledwo się kupy trzymały…
W kilku miejscach trafiliśmy na super serpentyny, gdzie pierwszy raz udało się poiskrzyć z podnóżków.


Ani się nie obejrzeliśmy, a już przed nami znalazła się granica z Węgrami.



Krótki postój przy jednym z marketów i obowiązkowo w podróży zestaw „bułka + parówka” :) chwila na rozprostowanie kości i śmigamy dalej, bo przed nami jeszcze kawał drogi.


Na Węgrzech pewien odcinek pokonywaliśmy autostradą. Podczas płacenia za paliwo zauważyłem, że muszę mieć winietę. Chcąc mieć „czyste sumienie” zakupiłem 10cio dniową winietkę za równowartość 5€. Po starcie ze stacji zrobiłem z 3km i autostrada się skończyła :) No ale co tam – bynajmniej nie jechaliśmy na gapę.



Chwila moment i już jesteśmy na granicy rumuńskiej. Żar leje się z nieba, kolejek na granicy na szczęście nie ma, szybkie zerknięcie w paszporty i lecimy dalej. Tu była pierwsza kontrola graniczna. Obowiązkowo do kolekcji fotka przy tablicy.



Dotychczas stan dróg był bardzo dobry, z wyjątkiem kilku kilometrów na Węgrzech (boczna droga). Rumunia przywitała nas również dobrą nawierzchnią. Jednak już kilka kilometrów za Oradeą droga krajowa 76 w kierunku Devy przerodziła się w koszmar. Zaczął się „remont”. Przez pierwsze kilka kilometrów i kilka wahadeł było w miarę OK., jednak gdy te kilka kilometrów zaczęło się zmieniać w kilkanaście, a potem kilkadziesiąt to nasza cierpliwość pomału się kończyła. Miejscami w ogóle nie było asfaltu, a na pewnym odcinku górskim maksymalna prędkość to 10km/h. I tak ze 130km jak nie więcej. Nerwy rekompensowały nam ciekawe widoki i piękna pogoda. Rumuńskie wioski troszkę zaniedbane, pojawiają się zwierzęta na drogach.





Ludzie siedzą wspólnie przed domami. Spotkaliśmy kolejną ekipę z Polski kawałek przed Devą. Chwilę później wjechaliśmy na całkiem nowy odcinek trasy, gdzie udało się częściowo nadrobić stracony czas, a kawałek za Devą wjechaliśmy na autostradę. Chwilę po 19 zameldowaliśmy się na nasz pierwszy nocleg – w miejscowości Sibiu (Sybin). Czas na posiłek i zwiedzanie. Miasto tętniło życiem, akurat trafiliśmy na jakiś festyn połączony z bazarem. Tu też dowiedzieliśmy się, że mają inny czas niż w PL i jesteśmy godzinę w plecy.






Wieczór kończymy z lokalnym piwkiem w ręku i wspominając trasę.

Trasa:
https://goo.gl/maps/inrSa3eZsPm

Nocleg: Hotel ** Pamira Sibiu - koszt 25€ bez śniadania

co do winiet to lepiej je kupować. mnie ostatnio pod Libercem chcieli skroić za jej brak 5000 koron. Skończyło się na 1500. Zakręty na Słowacji są świetne. A najbardziej oprucz klapka...rozwaliła mnie bułka z parówką ;P

Lubię Ą.
Na kopcu tablica wróciła na swoje miejsce.

Na motocykl większość krajów ma darmowe autostrady, a jak nie darmowe,  to połowa ceny co za auto. Winiety potrzebne były na Węgrzech i  w Austrii, płaciłem też na bramkach w Bośni i Chorwacji.

Co do koszulek Ą. To takie promujące moje miasteczko, a dokładniej 115 rocznicę Strajku Dzieci Wrzesińskich :) mamy w nich foty w 13 krajach ;)

Jak na razie świetnie :) Na początku masz byka... 3 czerwca :) Przy każdym  wypadzie do Zakopanego zaliczamy Słowacki raj, więc do ciapatych sie przyzwyczailiśmy :) Za pierwszym razem też był szok...

Tak, Cyganie też mnie zaskoczyli na Słowacji. I to dosłownie - jeden dzieciak prawie mi wbiegł pod koło. Trzeba uważać.
Czekam na dalszą relację. :)

Świetnie się zapowiada. Początek już mnie wciągnął na tyle że nie mogę doczekać się kolejnych wpisów :)

cyganie mieszkają w lepiankach, ale wyposażenie niejednego wprawiłoby w konsternację - full hifi, mega power i inne plazmy, tak mówił kiedyś kolega z Nowego Targu, którego ojciec prowadzi(ł) salon Sony - oni na sklepie nie mieli takiego wypasu jak w tych lepiankach...

nie widzę ostatnich 2 zdjęć dnia drugiego... bułka z parówką czyli parek w rohliku robi robotę :D, zapowiada się świetny odcinkowiec i dobrze :) tak będzie zdecydowanie łatwiej ogarnąć  :good:

Nie widać dwóch ostatnich zdjęć?  W domu na kompie to obadam :)
Będzie każdy dzień w osobnym poście opisany :)

Poniedziałek, 5 września DZIEŃ TRZECI

Poranna pobudka była ciężka ze względu na tą godzinę różnicy. No ale wiedzieliśmy co nas dziś czeka, więc po śniadanku spakowaliśmy manatki i o 9 FJR już się rozgrzewała, a nas odwiedziły fajne psiaki :) okazało się, że są zakolczykowane. Psów faktycznie było tam sporo i większość posiadała kolczyki na uszach. Pewnie to jakaś inwentaryzacja bezpańskich (albo pańskich) psów.





Sibiu leżało na płaskim terenie, jednak już kawałek za rogatkami miasta ujrzeliśmy pierwsze wysokie szczyty. Z oddali robiły naprawdę wielkie wrażenie. Po kilkunastu kilometrach zjeżdżamy z głównej drogi na trasę Transfogaraską.









Wbrew opinii jakie usłyszałem, asfalt na Transfogaraskiej jest jakości dobrej lub bardzo dobrej. Wiadomo – jak wszędzie są miejsca z lekkimi dziurami, ale najważniejsze winkle są wyścielone porządnie. W sumie cała nasza podróż wiodła drogami z dobrą nawierzchnią, a jedynym wyjątkiem był wczorajszy odcinek „specjalny”.







Początkowo trasa wygląda niepozornie – jest sporo winkli, jednak podjazdy są łagodne i dookoła las. By w pewnym momencie ukazał się nam taki oto widok:



To oznaczało tylko jedno – za chwilę będzie meeeega wypasiony widok! Oczywiście nasze przypuszczenia okazały się trafne. Widok zapierał dech w piersiach i bezapelacyjnie należało trzasnąć pamiątkową fotkę w tym zacnym miejscu. Ten punkt był bardzo oblegany przez turystów. Co chwilę zatrzymywały się tu inne osoby na pamiątkowe zdjęcia.






Droga Transfogaraska została wybudowana w latach 1970-74. Początkowo miała znaczenie militarne, podczas budowy zużyto 6mln ton dynamitu! Budowali ją żołnierze, gdzie aż 40 z nich straciło życie w wyniku różnych wypadków. Dziś trasa jest typowo turystyczna. Widoki są nieziemskie. Nam trafiła się także przepiękna słoneczna pogoda.

















Na samym szczycie znajduje się najdłuższy w Rumunii tunel – jest nieoświetlony i ma długość 884m. W miesiącach zimowych (od listopada do marca) jest zamknięty ze względu na warunki atmosferyczne.




Za tunelem ciąg dalszy przepięknych widoków. Może droga nie jest już aż tak kręta, ale widoki są o niebo lepsze. Wszędzie pełno owiec, które z daleka wyglądają jak białe robaki :)
















Po ponad 50ciu przesympatycznych i urokliwych kilometrach docieramy do zapory na rzece Ardżesz, która tworzy jezioro Vidraru. Zbudowana została w 1965 roku. Budowla robi niesamowite wrażenie. W koło sporo turystów i niestety śmieci. W Rumunii śmieci są wszechobecne. Gdzie byśmy się nie zatrzymali to w koło pełno różnego rodzaju śmieci.





Podczas podjazdów i zjazdów nie raz dało się słyszeć dźwięk podnóżków szorujących o asfalt :) to jest to, co tygryski lubią najbardziej. Jeszcze na tamie oględziny – jest OK., można szorować dalej :)



Standardowa przerwa na bułkę + parówkę. Przy okazji co chwilę zagadują do nas inni Polacy.



Kilkanaście kilometrów za zaporą teren robi się płaski, kierujemy się na Bukareszt mijając po drodze kolejne wioski. Jedzie się w miarę sprawnie mimo poniedziałku. Można spotkać różnego rodzaju zaprzęgi konne. Ich wygląd świadczy o statusie społecznym. Tu na przykład chyba mniej zamożny jegomość:



A ten już z wyższych sfer – 2 konie, no i ile siana… dosłownie :)



Dojeżdżamy do autostrady i śmigamy już ze sporą prędkością w stronę Bukaresztu. Ruch znikomy, jedzie się przyjemnie. Po krótkim czasie dojeżdżamy do rogatek miasta, gdzie nagle autostrada przechodzi niespodziewanie w miejską drogę. Rezygnujemy z obwodnicy bo mamy dobry czas i chcemy zobaczyć conieco i na prędce stolicę Rumunii. To był dobry wybór. Korki jak wiadomo są w każdej stolicy na świecie, tak i tutaj były, jednak udało się w miarę sprawnie przebić przez całą metropolię. Architektura mocno zróżnicowana. Wśród zabudowy historycznej przewija się na przemian zabudowa socjalistyczna i nowoczesna. Całość odbieramy bardzo pozytywnie. Jedynie na wylocie z miasta jedziemy dwupasmową trasą wzdłuż rzeki Dymbowica, gdzie okropnie czuć ścieki prawdopodobnie wpuszczane do wspomnianej rzeki.









Do Konstancy mamy ponad 220km, ale trasa wiedzie autostradą, więc to niecałe 2 godzinki jazdy. Jak wiadomo nuda, nuda i jeszcze raz nuda, ale co zrobić, jak trzeba szybko się przedostać z punku A do punktu B? FJR jest w tym najlepsza. Po drodze mijamy rzekę Dunaj.











Konstanca to portowe miasto, dosyć spore, jednak znalezienie noclegu nie zajmuje nam więcej niż kilka minut. Spodobał nam się hotelik przy samym wybrzeżu. Chwila moment i już jesteśmy gotowi na pierwszą kąpiel w morzu Czarnym. Wychodząc z hotelu widzę na parkingu motocyklistę. Podnoszę lewą rękę, krzyczę „Hello” a po chwili „kur*a co ja mówię – WITAM!, a nie heloł” Nasz człowiek. Po chwili okazuje się, że rozjechali się z kumplem gdzieś w trasie i w wyniku tego nastąpiła kłótnia i kolega strzelił focha i go zostawił…. Dlatego my wolimy jeździć sami na tak długie wyprawy.
Woda w morzu ciepła czysta, czego niestety nie można powiedzieć o plaży:







Pociemniało trochę i stwierdziliśmy, żę jedziemy na małą objazdówę po mieście, a naszym celem jest Casino Konstanta – słynny budynek, niestety aktualnie opuszczony.



Po tych wszystkich wrażeniach czas zjeść coś dobrego, napić się zimnego piwka i odpocząć





W hotelu dowiedzieliśmy się, że z naszego okna jest przepiękny widok na wschód słońca. Zachody widzieliśmy nad Bałtykiem, ale wschodu tam się nie da zobaczyć, więc ustawiamy budzik i kładziemy się do snu. Kolejny dzień pełen wrażeń i niezapomnianych widoków za nami. Wszystko idzie zgodnie z planem, pogoda dopisuje, maszyna daje radę bez zająknięcia. Oby tak dalej.

Trasa na dziś trochę niekompletna (trzeba doliczyć z Sybina z 60km), bo wujek Google nie chce się przeprawić przez tunel na Transfogaraskiej:
https://goo.gl/maps/9j9invyA1QQ2

Nocleg: Hotel *** Sport Constanca - koszt 35€ bez śniadania.

Doskonały pomysł z dawkowaniem emocji i opisywanie poszczególnych dni w osobnych postach :)
Z tymi końmi to tak jak u nas czyli odwrotnie - tylko najzamożniejsi mogą sobie pozwolić na własną stajnię hehe. Można to też poznać po karetach w wersji cabrio ;)

Dziś zamiast standardowej sobotniej "prasówki" do śniadania (interia, wp.pl ) wciągnął mnie kolejny opis waszej wyprawy. Fotki super. Wroce do twgo opisu przy drugim sniadaniu...

Pałasz jak zwykle kilka kroków przede mną ;) Też myślałem o Rumuni, dobrze, że przecierasz szlaki. Bardzo przydatne informacje i fajny opis. Dobrze słyszeć, że Transfogaraska ma dobrą nawierzchnię, słyszałem, że druga jej część (zjazd) przeradza się w drogę szutrową. Ale wychodzi na to, że Zephyrem tam pojadę. :D

Przemek zarówno Transfogaraska jak i Transalpina są w pełni wyasfaltowane i ze spokojem i przyjemnością można je przejechać. Jak byś się wybierał to omijaj tylko tą trasę z Oradei do Devy :) chociaż w sumie nie wiadomo jak wyglądają inne szlaki :) Kumpel jechał z Oradei na Cluż Napoka i tam asfalt był OK, tylko jest dalsza odległość. My z Anią jeszcze na pewno kiedyś wrócimy do Rumunii.

Wtorek, 6 września, DZIEŃ CZWARTY

Pobudka o godzinie 6:30 czasu lokalnego nawet nie była taka ciężka. Widok, jaki zobaczyliśmy za oknem od razu postawił nas na równe nogi:





Nacieszyliśmy przez parę chwil swoje oczy tym pięknym widokiem i położyliśmy się jeszcze na troszkę. Dzisiaj trasa krótka, więc ze spokojem mogliśmy sobie poleniuchować. Hotel Sport opuszczaliśmy po godzinie 10:



Postanowiliśmy objechać jeszcze część portową i wrócić o widoku nad Casino Konstata. Budynek robi naprawdę mocne wrażenie. Jest aktualnie nieużytkowany i lekko podupadły, ale prawdopodobnie już wkrótce rozpocznie się jego remont. Świadczyły o tym tablice informacyjne oraz wejścia zabezpieczone taśmą.











Dalej kierujemy się w stronę Bułgarii. Droga prowadzi samym wybrzeżem, jest w bardzo dobrym stanie. Co jakiś czas ciekawe widoczki na przykład port, w którym widzieliśmy chyba największą suwnicę w naszym życiu. Dalej jakieś zabytkowe okręty wojenne i działa, kończąc na przejściu granicznym.















Kilkanaście minut w 30sto stopniowym upale i jedziemy dalej. Bułgarzy mają jakąś manię wywieszania flag wielkości budynków. Na zdjęciach nie widać tej skali, ale były naprawdę ogromne. Każda szanująca się miejscowość miała te flagi na wlocie i na wylocie.





Pierwszy przystanek w Bułgarii – stacja benzynowa. W przeliczeniu na złotówki koszt litra wyniósł niecałe 4zł :) oczywiście jak wszędzie możliwość płacenia kartą bez problemu. Kierujemy się na osławiony Przylądek Kalikara. Jest to najbardziej wysunięty punkt Bułgarii w kierunku wschodnim. Kiedyś znajdowała się tam twierdza, która miała bronić przed najazdem wroga. Wg legendy dawno temu, podczas oblężenia twierdzy przez Turków, znajdowało się  w niej 40 kobiet. Te odważne niewiasty, zamiast oddać się w niewole najeźdźcom, zdecydowały się na bardzo odważny krok. Splotły one razem swoje włosy i wskoczyły do morza po pewną śmierć. To właśnie od ich krwi, zgodnie z legendą, pochodzą czerwone plamy na klifach. Tak czy inaczej – miejsce jest urzekająco piękne. I zdecydowanie warte odwiedzenia. Na wjeździe stał kasjer pobierający opłaty. My gotówki bułgarskiej nie posiadaliśmy jeszcze, z Rumunii nic nam nie zostało, a w € mieliśmy najmniejszy banknot o nominale 20. Pan chciał 2€…jak zobaczył 20 to powiedział, że nie ma wydać i kazał nam wjechać za free :) Na parkingu pełno aut i turystów, jest też kilka kramów. Tu pierwszy raz pojawił się problem typu: co z torbą na zbiornik i kurtkami. Do kasków wziąłem zapięcie rowerowe, więc te na swój sposób zostały zabezpieczone. Z toby na bak wyjąłem to co najwartościowsze i stwierdziłem, że zaryzykuję. Ale co z kurtkami...ze sobą nie weźmiemy bo upał, zostawić na gracie strach. Z pomocą nadeszła miła pani handlująca hustami i kapeluszami. Przechowała nam kurtki w swoim kramie. To można zacząć zwiedzanie.





















Zachwyceni pięknymi widokami ruszamy w dalszą podróż. Pierwszym większym miastem na naszej trasie jest Bałczik. Stwierdzamy, że tu zostaniemy. Znajdujemy sympatyczny hotelik z widokiem na morze i plażą przy samym budynku. Zostaniemy tu dwa dni.



Po ogarnięciu się szybko wskakujemy w stroje do pływania i lądujemy na plaży



Z plaży widać skarpę, a na niej napis prawie jak w Hollywood :D





Po ponad godzinnym moczeniu czas na posiłek i zakupy. Bierzemy grata, bo miejscowość sporych rozmiarów to przy okazji zwiedzimy co nieco. Szybkie zakupy w markecie. Na półkach widoczne produkty z Polski – i to w bardzo dużej ilości. My akurat wybieramy regionalne wędlinki no i browary :)




Po zakupach czas na kolację. Akurat trafiamy na zachód słońca. Niestety znika za klifami, a nie nad lustrem wody, ale i tak widok jest bajeczny



Zasiadamy w knajpce na tarasie. Podchodzi do nas ciemnoskóry kelner i podaje menu. Słysząc moją rozmowę z Anią wypala tekstem: „Witam Polaków. U nas pizza zajebista, a reszta dań wyjebana w kosmos!!” Zareagowaliśmy ze zdziwieniem, ale i radością. Nasi tu byli i tubylców polskiego nauczyli. Knajpka przytulna, jedzenie pyszne.





Po kolacji ruszamy na deptak. Miasteczko ciągnie się na długą odległość, zaczyna się ściemniać, ale nam to nie przeszkadza.









Okazało się, że miasteczko im dalej tym nowsze zabudowania i hotele. Im dalej tym większy przepych. Jedynym minusem był brak plaży przy tych hotelach. Jest już całkiem ciemno. Czas wrócić na spoczynek. Tradycyjnie piwko na tarasie. Jest bardzo ciepło i przyjemnie… Cieszymy się, że tu trafiliśmy.





Kolejny dzień nam minął. Znów jesteśmy mega zadowoleni. Wszystko idzie nam zgodnie z planem no i co najważniejsze pogoda dopisuje.

Trasa na dziś: https://goo.gl/maps/kituGYzQ4t72

Nocleg: Hotel *** Oasis Balczik, koszt 35€ ze śniadaniami.

Pierwszy dzień bez bułki z parówką !!! Jak tak żyć panie premierze ;)

haha zestaw bułka + parówka już nie zagościł dalej podczas wyjazdu :D
jedziemy dalej z tym koksem :)

Środa, 7 września DZIEŃ PIĄTY

Zauroczeni wschodem słońca w Konstancy chcemy powtórzyć sobie ten widok i również w Bałcziku. Pobudka o 6:30, ale niestety słoneczko nie wstaje nad wodą, tylko za skarpą. Kładziemy się dalej spać. Dziś błoga laba – pierwszy dzień teoretycznie bez motocykla, tylko plaża i błogie lenistwo.
O 9 jemy śniadanko na hotelowym tarasie – słoneczko już przepięknie przygrzewa.





Po pysznym i sytym śniadanku czas zabrać manatki i zejść na plażę. Woda jest bardzo ciepła, ale z racji piaszczystej plaży zmącona. Na brzeg również wyrzucane są glony, które wyglądają jak siekana sałata. Na szczęście dziś na naszym odcinku było czysto.





Oczywiście przy takich upałach należy się odpowiednio schłodzić. Żona wybrała mrożonki, a ja wolałem ochłodę w płynie, czyli browar Kamienica. Bardzo dobre piweczko.











Co jakiś czas dało się słyszeć w różnych kawałkach polską mowę. Pewna paka zagadała do mnie we wodzie. Po kilku minutach rozmowy okazało się, że coś koło nas pływa. Z początku myślałem, że to reklamówka jednorazowa, jednak poruszała się zbyt szybko i chaotycznie jak na śmieć we wodzie. To coś okazało się sporych rozmiarów meduzą. Takie stworzenie widziałem na własne oczy pierwszy raz. Po szybkim zasięgnięciu informacji w Internetach dowiedziałem się, że te okazy w przeciwieństwie do naszych bałtyckich chełbi mogą porządnie poparzyć. Wykonałem kilka fotek ów okazowi:





Miał być dzień spędzony na błogim lenistwie, wygrzewaniu się na plaży i pluskaniu w wodzie, jednak jak to z nami bywa zaczęło się nam nudzić i jednoznacznie stwierdziliśmy, że fajnie byłoby się przejechać po okolicy. Wróciliśmy wiec do hotelu, ogarnęliśmy się donico i obraliśmy kierunek na górne partie Bałczika. Zachciało nam się podjechać pod ten napis. Na samej górze okazało się, że jest tam jednostka wojskowa i teren jest zamknięty dla zwiedzających.







Po godzinnej objazdówce okolicy naszedł nas mały głód – czas coś przekąsić. Wracamy do Panoramy – knajpy, gdzie kelner po polsku tak zachwalał ich dania.
Dziś potraktował nas jako gości specjalnych bo na dzieńdobry zaserwował nam lokalny specyfik – Mastika. Coś jak Ouzo tylko z miętą. Bardzo dobre.



Następnie wjechały dobre regionalne dania:



Otrzymując rachunek kelner poklepał mnie po ramieniu i oznajmił, że dla stałych klientów mają rabat 10% :) no proszę jak sympatycznie. Niestety to był nasz ostatni posiłek w Bałcziku, bo nazajutrz ruszaliśmy dalej. Wieczorem znów wybraliśmy się na spacer po promenadzie. Dziś jednak zaszliśmy zdecydowanie dalej.














Po tak długim spacerku naszedł nas głód. Manager restauracji Salt&Pepper przekonywująco i po polsku zaprosił nas do swojej knajpki, gdzie smacznie zjedliśmy i popiliśmy. Skąd te skubańce widzą, że my z Polski?





Było już późnawo, ale my kierowaliśmy się w odwrotną stronę niż nasz hotel.







Po kilkukilometrowym spacerku wróciliśmy do naszego hotelu, gdzie tradycyjnie na tarasie wspominaliśmy miniony dzień popijając zimne piwko. Jutro jedziemy dalej. Tym razem Grecja. Pogoda jak na razie dopisuje. Ania przezornie jednak zerknęła w Internety, żeby sprawdzić co dalej z aurą w krajach do których się wybieramy. Wg wujka Google nad Morzem Egejskim miało nastąpić załamanie pogody.

Dziś trasy nie wklejam bo było to kilkanaście km po miejscowości Bałczik.
Nocleg: Hotel *** Oasis Bałczik, koszt 35€ ze śniadaniem.

Rewelacja jak dla mnie, kilka miejsc nawet przywołuje wspomnienia.

"Skąd te skubańce widzą, że my z Polski?" - bo jesteście tak znani i rozpoznawani ;) Takie minusy bycia sławnym ;)

Czwartek, 8 września, DZIEŃ SZÓSTY

Poranne śniadanko na tarasie wyborne. W takich warunkach jedzonko wchodzi aż miło. Słoneczko przygrzewało pięknie, aż żal było jechać dalej. No ale niestety urlop nie trwa wiecznie i postępując zgodnie z planem musimy ruszać w kierunku Grecji. Dziś dłuższa traska nas czeka. Ania jeszcze raz sprawdza prognozy i nie są pomyślne, proponuje nawet, aby zostać jeden dzień dłużej i nacieszyć się słońcem. Mnie jednak rwie już dalej.



Spakowani i gotowi szykujemy się do drogi. Z racji upału wybieramy opcję „na zdrapkę” czyli kurtki lądują pod siatką „pająkiem” na tylnim kuferku. Planowana trasa ma wieść wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego aż do Burgas, potem odbicie na autostradę i kierunek Grecja. Blisko mieliśmy do Turcji, ale z powodu braku wiz i czasu musi ona pozostać w dalszych planach wyjazdowych.



Trasa wiodła przez wszystkie znane miejscowości wypoczynkowe. Były też miejsca odosobnione turystycznie, i nawet jeden odcinek „górski”. Widoki bardzo zróżnicowane. Przepych hoteli i Aquaparków no i tradycyjnie olbrzymie flagi.



















Logo jakby znane, ale ten napis już mniej ;)



Za Varną dogoniliśmy parę na motocyklu, która okazała się być z Polski. Pomachaliśmy sobie i pojechaliśmy dalej przed siebie – swoim tempem.

















„Na rondzie skręć w lewo” brzmiał komunikat z nawigacji ;) żartuję – to była chwila odpoczynku, a że dało się tak blisko podjechać…nie mogłem się oprzeć :)





Za Burgas wjeżdżamy na autostradę – tu podobnie jak w Rumunii autostrady dla motocyklistów są darmowe. Ich stan jest bardzo dobry, większość z nich jest nowa. Niestety podobnie jak u nas w PL jest jeszcze problem z ilością stacji benzynowych. Ujechaliśmy ze 130km i takowych brak. A rezerwa się już zapaliła. Na szczęście z oddali widać znane logo:



Miły pan na podjeździe zatankował pod sam koreczek, dodatkowo zauważył sporo much na przedniej owiewce i lampie (przez te ponad 2000km była już ich spora warstwa) i ochoczo zabrał się do mycia owiewki :)



Zatankowana i czysta Yamaha pomknęła wesoło dalej. Zjazd z autostrady i naszym oczom ukazują się pierwsze znaki na Stambuł :) to znak, że jesteśmy daleko od domu. Pomykamy fajną drogą, znów zrobiło się lekko pagórkowo. Ruch niewielki, upał doskwiera.



Słońce zniknęło za chmurami, ale mimo to było bardzo gorąco. W pewnym momencie poczułem, że coś mi kropnęło na rękę, za chwilę znowu… czy to deszcz? Zatrzymaliśmy się na tankowanie i faktycznie – spadło może z 12 kropel… w taki upał to coś fajnego, ale to miłe zjawisko długo nie potrwało. Zatankowani pod korek, napojeni jedziemy dalej. Grecja coraz bliżej.



Zjeżdżamy z głównej drogi (tej na Stambuł) i kierujemy się na Makaza – przejście graniczne. Przepiękny odcinek trasy w lekko górzystym i skalistym terenie. Nawierzchnia świeżutka, prędkość przelotowa 130km/h bo i zakręty prześwietne. Trasa prowadzi wzdłuż kamienistego koryta rzeki, które o tej porze roku jest prawie suche, ale widząc powyrywane konary drzew prawdopodobnie na wiosnę jest tu rwący potok.





No i jesteśmy na granicy. Słońce tak mnie pali w ręce, że aż szczypie. Dopiero teraz przypomniało mi się, że nie posmarowałem się kremem z filtrem UV. Pęd powietrza chłodził mi ręce, a teraz podczas chwilowego postoju zacząłem odczuwać ból. Szybko wyjmuję filtry i smaruję się nimi. Krótka przerwa na obowiązkowe foto i śmigamy dalej. Grecja wita nas pięknymi widokami, nowym asfaltem i słońcem. Jest cudnie.







Czujemy już lekkie zmęczenie. Zamiar był, aby dotrzeć w okolice półwyspu Chalkidiki. Na autostradę wjechaliśmy po kilkudziesięciu kilometrach. Pusto jakoś, no i zaczyna się chmurzyć. Tyłki zaczynają lekko pobolewać, więc podkręcam nieco prędkość, aby szybciej dojechać. Nadal jest ta jedna godzina do przodu w porównaniu z Polską, co nas zawsze wybija z rytmu.



Ok – czas znów zatankować. Jadąc szukamy stacji. Znaki są, ale stacji nie ma. Mijając kolejny z informacją, że stacja za kilka kilometrów rozpoczynamy poszukiwania. Niestety miało być za 5km, a my już z 15 zrobiliśmy. Zaczynają się górki, widać już Morze Egejskie. Jednak coraz większe chmury, które po kilku kilometrach przemieniają się w delikatny kapuśniaczek. Ahh jak przyjemnie… ale gdzie ta stacja? Docieramy do bramek. Trzeba zabulić 1,7€ za motocykl. Kart nie akceptują, dajemy € i pytamy się gdzie stacja. Gość tłumaczy za za 5km, to ja mu mówię, że takich już mijałem kilka, ale to same widma były. On mi na to, że na autostradach nie ma stacji, trzeba zjechać, a te odległości podane na znaku to oznaczają ile kilometrów trzeba odjechać od autostrady, żeby znaleźć stację. No nie co to za polityka?! Zjeżdżamy, znajdujemy Shella. Cena kosmos – 1,49€ za 95 oktanów… podjeżdżam pod dystrybutor i standardowa procedura: Ania zsiada, ja zdejmuję tankbag, otwieram korek i chwytam za pistolet jednocześnie krzycząc do gościa standardowy tekst na tym wyjeździe: „Can I pay Visa Card??” A on do mnie NO. To ja wielkie oczy no ale co zrobić – muszę zalać. To łapię za pistolet, a gość do mnie, że mam zejść z motocykla i on mi zatankuje… no cóż, jakieś dziwne zwyczaje. Zalał mi ¾ zbiornika i niby pełno. Ok. niech mu tak będzie. Płacę i ruszamy dalej. Znów zaczyna kropić, tym razem ciut mocniej. Jaka ulga dla moich spalonych rąk. Do Saloników 60km, a nam już się nie chce. Widzimy z oddali miasteczko i fajną zatoczkę. Ok. tu znajdziemy jakiś nocleg. Jeszcze zdążymy się ogarnąć i ja dam radę wskoczyć do Morza Egejskiego. Lądujemy w miejscowości Paralia Vrasna. Hmm.. na pierwszy rzut oka nie jest to jakieś urokliwe miejsce…



Podjeżdżam praktycznie pod samą plażę. W miasteczku ulice w stylu kwadratów. Brak asfaltu na środku – chyba robią kanalizę, a raczej już zrobili, bo tylko ubytki w asfalcie pozostały. W około sporo aut na rejestracjach Serbskich i Bułgarskich. Podchodzę do kelnera i pytam, czy znajdę gdzieś nocleg. Wskazuje mi starszego pana siedzącego na plaży i mówi, że mam u niego pytać. Więc idę i próbuję zagadać. Po angielsku ni huhu. Po niemiecku tak samo. Walę po Polsku, a on do mnie „serbski”? a ja, że nie, polski! Polonia, Polako. A on do mnie „rozumiesz”? no ok. próbujemy się dogadać. Mówię, że 1 noc, dwie osoby. Kiwa głową ale woła mnie ze sobą. Tak jak bym musiał u niego być za karę. Wchodzimy do góry jego „willi” wystrój hmm… jakby z 20 lat temu. Pyta ile nocy? Mówię, że 1. Znów kiwa głową i coś mamrocze, że 40 € bo musi prać wszystko i sprzątać. No dobra co mamy zrobić, nie chce nam się nic innego szukać. Bierzemy. Szybko się ogarniamy, zakupy (niestety w LIDLu) i na plażę.



Są spore fale, piasek na plaży więc woda mętna. Nie wiem co mnie tam czeka jak wlezę, czy będzie od razu skarpa jakaś, czy płytko. Ryzyk fizyk, włażę. Z początku chwila kamyszków, potem piach. Kołysam się na falach, woda mega słona, unoszę się na niej samoczynnie. Jest frajda.





Ok, popływane, czas coś zjeść. Idziemy do knajpki przy samej plaży. Kartą można płacić, rozmawiają po angielsku. Zamawiamy i czekamy, a tu nagle deszczyk zaczyna padać. Ani mina bezcenna. I tekst „a widzisz, w Bułgarii słoneczko świeciło” i w tym momencie dochodzi do mnie, że my o jeden dzień za wcześnie wyjechaliśmy z Bułgarii. Nie no jaja jak berety. Pogarszam swoją sytuację :) Na szczęście wchodzi kolacja i zimne piwka. Knajpę okupujemy chyba z 2 godzinki, bo przecudnie siedzi się nad samym morzem, gdzie o brzeg biją fale i jednocześnie pada deszcz.





Jak tylko przestało przenosimy się kilkanaście metrów dalej do naszej „daczy” na klimatyczny tarasik. Pierwszy raz Ania mówi, że jej chłodno. Daję jej koc, a sobie otwieram piwo… z LIDLa… Argusa. O masakro. Na szczęście jest to jakieś regionalne Hellada. Smakuje faktycznie inaczej, ale Mythos to to nie jest. Obydwoje stwierdzamy, że spodziewaliśmy się innej Grecji.





Trasa na dzisiaj: https://goo.gl/maps/NJH8oyG4HFr

Nocleg: Willa prywatna w miejscowości Vrasna 40°41'20.8"N 23°41'40.9"E – koszt 40€

widoki cudne, opis rewelka, tylko żal tyłka, że to nie mój opis ;) Damian ty jakiś mikry na tych zdjęciach :) i znowu zazdrość mnie zżera :)

Piątek, 9 września, DZIEŃ SIÓDMY

Przebudziłem się nad ranem i z ciekawości chciałem sprawdzić, czy znów uda mi się ujrzeć wschód słońca nad taflą morską. Nie udało się… ale widok był naprawdę ładny







Po wczorajszym deszczu został tylko wiatr, na szczęście było ciepło. Stwierdziliśmy, że warto byłoby wykorzystać jak najwięcej czasu na nicnierobienie. Szykujemy sobie śniadanie mistrzów i jak najszybciej udajemy się na plaże. Mi w głowie tylko figle w tych wielkich falach, Ania nie chce wchodzić do wody.



Okazało się, że chlebek zakupiony dzień wcześniej w Bułgarii spleśniał…trzeba szybko skoczyć po świeże pieczywo. Więc na szybko kierunek LIDL. Gospodarz willi widząc nas proponuje kawkę. Musimy odmówić, bo parówki nam wystygną :P
Korzystając z okazji kilka fotek Yamahy na tle Morza Egejskiego.



Najedzeni udajemy się te kilkadziesiąt kroków na plażę. Mimo silnego wiatru cieplutko. Nie zastanawiając się wiele wskakuję do wody



Na takich falach jeszcze nie miałem nigdy okazji popływać. Jest przesuper! A fale robiły się coraz większe!








Po ponad godzinie pluskania się w morskiej toni czas obeschnąć troszkę, więc udajemy się na spacer wzdłuż wybrzeża.



Chwilę po 10 wracamy, ogarniamy się i pakujemy na maszynę. Gospodarz po raz kolejny proponuje nam kawkę. Niestety nie mamy czasu, poza tym mamy już na sobie kompletny strój i byśmy się zagotowali. Dziękujemy za gościnę. Pan sympatyczny nawet mnie przytulił :) i życzył szerokiej drogi i udanej dalszej części podróży. Dziś plan się lekko zmienia. Mieliśmy wylądować w okolicach Igoumenisty przy Korfu, ale zarówno pogoda jak i wcześniejsze sytuacje greckie nas z lekka zniechęciły. Jesteśmy bardziej ciekawi Albanii. Chcemy znaleźć bankomat, żeby uzupełnić € w portfelu. Niestety nigdzie takowego nie ma. No cóż, coś nam jeszcze zostało, ale będziemy szukać po drodze. Plan na dziś – dotrzeć do Sarandy. Wg nawi to niecałe 500km. Większość autostradą. Po drodze chcemy wykręcić na słynne greckie Meteory. Ruszamy. Pogoda średnia, wieje trochę, pochmurno, ale nie pada. Jest też ciut chłodniej.






Za Salonikami źle odczytuję nawigację i skręcam w złym kierunku na autostradzie. Na szczęście mój błąd to tylko 4km i znów jesteśmy na właściwej trasie. Po kilkudziesięciu kilometrach zaczynają się większe pagórki, które następnie przechodzą w góry. Średnio co 50-80km mamy bramki, na których zostawiamy 1,7€.
Widoki ciekawe. Co chwilę tunele, krótkie i długie. Niektóre po 2 lub 4 km. Jedzie się sympatycznie, chociaż chmury coraz bardziej wskazujące na deszcz. Oczywiście brak stacji i co kawałek po przeciwnej stronie widzimy motocyklistów spacerujących z butelkami (wzdłuż autostrady biegnie chyba „stara trasa” i tam są stacje. Ciekawy widok – mega elektrownia, a 3km dalej kolejna mega elektrownia.





Widoki w około naprawdę super, mimo że jedziemy autostradą. Góry coraz wyższe.

W pewnym momencie na autostradzie wyrastają mi dwaj policjanci. Machają rękoma jak szaleni. Okazało się, że na skutek padających deszczy w jednym miejscu utworzyła się mega kałuża. Zwalniamy i niczym skuter wodny pokonujemy przeszkodę. Paliwo jeszcze jest, ale wolę być przezorny i zjeżdżam na wieś zatankować pod korek. Stacja jakby na starym PGR, ale można płacić kartą. Ania znajduje kompana – małą kotkę, która wymaga bardzo wiele czułości. Wygłaskana przez nas na wskroś nie chce odejść na krok :) niestety nie możemy jej zabrać, bo nie mamy gdzie. Na stacji też sympatyczny starszy pan chce do nas zagadać, jednak się nie rozumiemy. Tłumaczymy tylko, że my z Polski i w długiej podróży. Daje nam na szczęście obrazek jakiegoś świętego. Nie wiemy jakiego, bo czcionka jest grecka i nic nam nie mówi, ale chyba to Św Nikola. Tak bynajmniej chyba zrozumiałem. Wracamy na autostradę i lecimy dalej. Pogoda coraz gorsza i deszcz wisi w powietrzu.



No i niestety zaczyna się deszcz. Mocno nie pada, dlatego nie zakładamy przeciwdeszczowek na razie. Pokonując tunele doświadczamy ciekawego zjawiska – raz pada, raz nie pada. Wjeżdżamy do tunelu w deszczu, robimy jakiś kilometr pod skałami i na wyjeździe nie pada. Za kawałek znów tunel i po wyjeździe deszczyk. Patrząc w kierunku Meteorów widzimy jedną mega czarną chmurę. Decydujemy, że odpuszczamy ten punkt wycieczki. Jedziemy do Sarandy.









Widoki nieziemskie – wąwozy, szczyty, niekiedy jedziemy dosłownie w chmurze. Wspaniałe przeżycia. Po pewnym czasie chmury rozchodzą się, a góry przechodzą w łagodniejsze pagórki







Deszcz w sumie trwał z 30min, ale przerywały go wjazdy do tunelów. Nie przemokliśmy w ogóle. Nadal szukamy bankomatu. Zjechaliśmy z autostrady i jedziemy przez większe miasteczko Janina, ale bankomatów ani śladu. No cóż – coś się dalej znajdzie.
Po kilkudziesięciu kilometrach nadal nic. Zatrzymuję się na stacji, żeby dotankować i spytać o tą cudowną maszynę co podaje gotówkę. Okazuje się, że za bardzo nie wiedzą, ale mam jechać w kierunku Albanii to na pewno coś znajdę. No OK. – to jedziemy. Znów wbijamy w bardziej górzysty teren i znów pokazują się ciężkie chmury. Jeszcze nie pada, ale widzimy kilku motocyklistów jadących z przeciwka ubranych w przeciwdeszczówki. Szosa robi się mokra, ale z nieba nic nie leci. 10km przed granicą, w ostatniej większej miejscowości dopytuję o bankomat – jest!! 200m przed nami przy markecie Carrefour. Mamy gotówkę, jedziemy do granicy. 2km przed przejściem zaczyna lać i to dosłownie. Dojeżdżamy pod wiatę, wyjmujemy przeciwdeszczówki. Ania po raz kolejny wypomina mi, że mogliśmy jeszcze zostać w Bułgarii. Nawet celnik na granicy śmieje się, że po co my tam w ten deszcz jedziemy. No ale plan, to plan. Ubrani ruszamy przed siebie z wielką ciekawością co nas tam w tej Albanii spotka.



Hmm… asfalt jest i to nawet dobry, oznakowania tak samo i co najważniejsze – przestaje padać. Nawierzchnia mokra i kręta. Muszę jechać w miarę ostrożnie, żeby nie stracić przyczepności.



Do zwierząt na drodze już się przyzwyczailiśmy. Pierwsze kilometry wzbudzają w nas olbrzymi zachwyt. Widoki prześwietne. Mamy super humory mimo wcześniejszego deszczu.



Droga w pewnym momencie dochodzi do kanału, w którym płynie najczyściejsza woda jaką w życiu widzieliśmy. Niestety światło odbijające się od tafli nie pozwala na wykonanie dobrej fotki, ale uwierzcie nam – coś wspaniałego. Później dowiadujemy się, że to tzw Blue Eye. Niestety my tam nie dojechaliśmy. To źródło, które z wielką siłą wyrzuca krystalicznie czystą wodę. Do dziś nie zbadano jego głębokości. Udało się ją zmierzyć do 45m, bo prąd jest tak silny, że nie mogli podczas badania zejść niżej. Jednak niedawne obliczenia wskazują, że źródło może mieć aż 152m głębokości. Daję zdjęcie podglądowe:



No i naszego autorstwa:



Po przejechaniu przez góry i w odległości ok. 15km od Sarandy wychodzi słońce i robi się gorąco



Widzimy pierwsze slumsy – chatki z folii i innych śmieci i zastanawiamy się czy to wszystko tak ma wyglądać? Droga też lekko uległa pogorszeniu.



Na szczęście te widoki były jedynymi, a sama Saranda zrobiła na nas olbrzymio pozytywne wrażenie. Nowoczesna architektura, dobre drogi i piękna pogoda.



Dojeżdżamy do samego wybrzeża. Nie no bajka – same mega wypasione hotele, dobre fury, mnóstwo turystów… to na pewno Albania??

Jadąc wzdłuż promenady spodobał nam się wypasiony hotelik **** – a spytam się, jak z koszami za nocleg. Wchodzę i dowiaduję się, że 50€ za dobę ze śniadaniami. Wow cena niezła, ale zobaczymy jeszcze dalej. Przy wyjściu podchodzi do nas kobieta z mężczyzną – to Polacy. Są z Warszawy i nie dowierzają, że dojechaliśmy tu na motocyklu. Chcą się spotkać z nami i poozmawiać. Wymieniamy się namiarami. Ruszamy dalej, ale po 50m stwierdzamy, że jak szaleć, to szaleć i wracamy. Bierzemy od razu 2 nocki. Szybkie ogarnięcie się i czas na labę.





W tak wypasionym hotelu jeszcze nigdy nie byliśmy  mamy dwa tarasy, spory pokój z dostępem bezpośrednim do plaży, basenem, leżaczkami itd. Itp. Full opcja jak za tą kasę.
Idziemy coś zjeść i pozwiedzać miasto. Widzimy ciekawe palmy, dziko rosnące banany wypasione hotele, high life! Albania zaskoczyła nas mega pozytywnie i zupełnie inaczej sobie ją wyobrażaliśmy.











Kolejnym zdziwieniem jest to, że wszędzie pełno Polaków. Język polski słychać w knajpach i na promenadzie. Wszędzie można płacić kartą. Zupełne przeciwieństwo tego, co mieliśmy w Grecji.







Spacerując wieczorem robiliśmy sobie zdjęcia, a tu nagle podchodzi tubylec i łamaną polszczyzną zagaduje do nas – „Polaki? Super. Zrobie zdjęcie” wykonał nam pamiątkową fotkę i nawija dalej „ja pracował w Polska, Wrocław. Tam super miejsce i fajne dziewczyny. Super kraj.” No nie powiem, miło się zrobiło słysząc te słowa. Tego młodego jegomościa spotkaliśmy później jeszcze 2 razy i nas zawsze poznał i chwilę zagadał.





Nasz hotel można było łatwo namierzyć z każdego miejsca Sarandy, bo jako jedyny miał neon podświetlany na czerwono :)



Dzień kończymy tradycyjnie na tarasie, z piwkiem w ręku spoglądając na grecką wyspę Korfu wspominając miniony dzień. Jest cudownie. Albania nas zachwyciła i cieszymy się, że dotarliśmy tutaj wcześniej niż planowaliśmy. No i najważniejsze – wróciliśmy do naszej strefy czasowej.






Trasa: https://goo.gl/maps/8BbDFpQ9Go22

Nocleg: Hotel **** Grand Saranda, koszt noclegu 50€ ze śniadaniami

spedzilem wlasnie godzine nad relacja. extra tasiemiec, czekam kolejnego epizodu :)

„Witam Polaków. U nas pizza zajebista, a reszta dań wyjebana w kosmos!!” - myslalem, ze z fotela spadne :):):)

Hehe no gość był niemożliwy - bardzo sympatyczny :) i powiedział to zdanie bezbłędnie :)

Sobota, 10 września, DZIEŃ ÓSMY

Dziś już nie wstajemy na żadne wschody słońca. Budzi nas za to dźwięk syreny okrętowej z olbrzymiego promu, który kieruje się na greckie Korfu. Jest kilkanaście minut po 8 – czas wstać i wybrać się na śniadanie. Niebo lekko zachmurzone, ale przebija się słoneczko. Dzisiaj dzień bez motocykla.









Najedzeni wracamy do pokoju po niezbędnik plażowicza tj ręcznik, kąpielówki i BROWAR :) i już można zajmować miejsce na leżaczkach i relaksować się. W końcu po to są wakacje.







Podczas gdy Ania opala się w najlepsze ja postanawiam pobawić się w podwodnego eksploratora i obadać trochę dno – w końcu woda nie jest mętna i można ze spokojem ponurkować. Jeżowce i tu są obecne. Na szczęscie są to miejsca, gdzie nie da się postawić stopy, więc jestem bezpieczny.



Nagle pociemniało, zaczęło grzmieć… no nie, jednak prognozy się sprawdzają – powiedziała Ania. Na szczęście góry zatrzymały chmury i burzę. A słoneczko wróciło kilkanaście minut później.



Po kilku godzinach pluskania się w wodzie naszły nas lekkie nudy. Czas wyruszyć na miasto :)





Zawitaliśmy na obiadek. W restauracji słychać było prawie tylko polski język. Otrzymaliśmy bardzo ciekawe menu – a konkretniej ciekawa była okładka. Skadrowano zdjęcia dawnej i aktualnej Sarandy – trzeba przyznać, że miasto naprawdę się rozwinęło



Wyszła też piękna tęcza nad górami



Po posiłku czas na spacerek. Roślinnoś bardzo zróżnicowana i egzotyczna. Ot np. taki wielki kaktusik.













Został się też fragment jakieś baaaardzo starej zabudowy. Niestety jednak nie było na temat tej kolumny żadnych informacji.



Natomiast głębiej w centrum pięknie oznakowane ruiny dawnej synagogi, którą wybudowano w V wieku. Zostały niestety tylko fundamenty.





Czas pobrać trochę gotówki na waciki… :)



Na drzewach rosną pomarańcza…



I banany :)













Czas na kolejny posiłek





Księżyc w pełni pięknie przyświecał



Wracając do hotelu spotkaliśmy naszych nowopoznanych rodaków, którzy zagadali do nas w dzień przyjazdu. Wybraliśmy się więc razem na piwko.



Do hotelu wróciliśmy po północy. Oczywiście jeszcze posiedzenie na tarasie musiało się odbyć. Jutro, a w sumie już dzisiaj jedziemy dalej – kierunek Durres. Po drodze mamy kilka ciekawych miejsc do zobaczenia. Ale o tym w kolejnym odcinku.

Pałasze mistrzostwo świata, chciało by się być tam z wami, niektóre miejsca też odwiedzałem i przywołują miłe wspomnienia. Rewelacja.

carpe that fucking diem hehe
extra foty!!

Niedziela 11 września, DZIEŃ DZIEWIĄTY

Pobudka kilka minut po godzinie 8. Zwijamy manatki bo dziś znów się przemieszczamy dalej. Po szybkiej akcji jesteśmy gotowi, część pakunków zanosimy na dół przy okazji zejścia na śniadanko.





Kilka minut po godzinie 10 jesteśmy w siodle i opuszczamy Sarandę. Jeszcze tylko szybkie tankowanie do pełna i jedziemy. Pierwszy nasz cel – Porto Palermo i zabytkowe ruiny fortu.
Droga świetna. Można ją porównać do słynnej chorwackiej magistrali jadrańskiej (drogi nr 8). Jakość asfaltu bardzo dobra. Trzeba tylko zwrócić większą uwagę przy wyjściach z zakrętów, bo jest tam sporo zwierzyny domowej puszczonej samopas.
























Jedzie się świetnie. Ruch praktycznie zerowy, pogoda dopisuje- na przemian lekkie chmurki i słoneczko. Jest cieplutko, a my jedziemy znów w stroju na tzw „zdrapkę” kurtki i spodnie spięte siatką na centralnym kuferku. Przed nami wyłania się Porto Palermo. Twierdza robi imponujące wrażenie. Idealne miejsce na jej usytuowanie. Niestety dojazd wymaga opuszczenia głównego duktu i zjazdu w kamienistą drogę, ale FJR daje radę.





Wstęp do twierdzy to koszt ok. 2zł. Bileter pięknie mówi po polsku. Sprzedając bilety opowiada gdzie, co i jak zobaczyć. Historia warowni sięga czasów średniowiecznych, kiedy to powstały tu pierwsze umocnienia. Na przełomie XVIII i XIX wieku ówczesny możnowładca osmański Ali Pasza rozkazał przebudować dawny zamek w potężną cytadelę.
Warownia wykorzystywana była przez dwa kolejne stulecia. W czasach Hodży znajdował się tu punkt internowania rodzin chłopskich, które naraziły się ówczesnym władzom.

W środku panuje mega przyjemny chłodek, aż nie chce się stamtąd wychodzić.










Opuszczając tą atrakcję turystyczną spotykamy grupkę kilkunastu Polaków. Nasi są wszędzie.
Czas ruszać dalej – kolejny przystanek Góra Cika.



















Wspinamy się coraz wyżej. Droga przewspaniała. Widoki nieziemskie. Nadal bardzo gorąco, jednak im wyżej tym czuć bardziej rześkie powietrze. Góra wznosi się na wysokość 2044mnpm. A widoki z niej mimo chmur są przepiękne.



Jesteśmy coraz bliżej szczytu – momentami jedziemy w chmurach. Fajne uczucie.





Docieramy do punktu widokowego. Podczas robienia zdjęcia naszła chmurka.









No i droga w dół – tu już ciut gorszej jakości asfalt, ale spokojnie można się składać w zakręty. Zmienia się też nieco widok ze skalistego na zalesiony. Jesteśmy po drugiej stronie gór, oddzieleni od morza. Tu jest mocno pochmurnie. Ale sucho.







I po kilku kilometrach docieramy znów nad samą krawędź morza. Tutaj musiało wcześniej padać i to ostro. Jest sporo wielkich kałuż. Zbliżamy się do Vlory o czym świadczą coraz gęstsze i nowoczesne zabudowania, a wiele z nich jest jeszcze w trakcie budowy.





We Vlorze zaczyna lekko kropić. A prawdopodobnie chwilę wcześniej była gigantyczna ulewa, ponieważ na drodze zalega mnóstwo błota spłukanego z gór. Zbierają je pracownicy oczyszczania miasta.



Całe miasto to jedna wielka budowa. Wiele nowoczesnych hoteli. Co jeden to bardziej wypasiony od drugiego. Niestety nie zdążyli jeszcze zbudować dróg dojazdowych i plaży, ale pewnie za 2 lub 3 lata to miejsce zmieni się nie do poznania. Wbijamy w korek, każdy jeździ jak chce. Nawet policja.







Po kilkuset metrach wjeżdżamy na gotową już drogę. Dalej jest tylko lepiej. Drogi dwupasmowe aż do samego Durres. Jedzie się szybko i przyjemnie. Tylko trzeba uważać, bo tam kierowcy jeżdża jak chcą. Szczególnie na skrzyżowaniach. Pierwszeństwo ma ten, co pierwszy na nie wjedzie. Ewenementem jest to, że nikt nikogo nie wyzywa i nikt nie trąbi. Każdy czeka cierpliwie na swoją kolej.





Durres wita nas lekko pochmurną pogodą. Tu też musiało padać dość intensywnie. Teraz na szczęście jest sucho. Hotel znajdujemy w mgnieniu oka. Jest ich tyle, że można wybierać i przebierać. Proszę Anię o wybór. Ten pada na sympatyczny hotelik przy samym morzu – Villa Verde. Szybki rekonesans – są wolne pokoje – 40€ ze śniadaniem. Niestety nie ma pokoju z centralnym widokiem na morze, ale z tarasu możemy je dostrzec. Tradycyjnie szybkie ogarnięcie się i ruszamy na zwiedzanie Durres – Yamaha po odcinku specjalnym we Vlorze cała zafajdana błotem. Kurtki i spodnie, które były z tyłu na kufrze – tak samo.







Pierwszym punktem do zwiedzenia jest Rzymski Amfiteatr. Jest to największy zachowany na Bałkanach obiekt tego typu. Mógł pomieścić aż 20tys ludzi. Powstał w II w n.e. i przez ponad 100 lat pełnił funkcję areny gladiatorów. Po trzęsieniu ziemi w 345 roku  uległ częściowemu zniszczeniu. Potem postawiono na nim kaplicę , a w czasach osmańskich został zasypany ziemią. Odkryto go dopiero przypadkowo w 1966 roku kiedy to podczas budowania domu osunęła się ziemia. Musiano zburzyć 33 domy, aby odkryć całość. Dopiero w 2013 roku obiekt wpisano na listę najbardziej zagrożonych zabytków, a w roku 2015 usunięto nielegalnie wybudowane budynki wokół zabytku. Nam udaje się podjechać pod sam płotek :)





Kolejnym punktem jest Wieża Wenecka zbudowana w XV wieku.



Dalej udajemy się na deptak. Znów podjeżdżamy gratem pod same nadbrzeże. Takie to plusy motocykla. Promenada jest wspaniała. Szeroka i nowoczesna. Spaceruje tu wielu ludzi. Zaczynamy od kamiennych schodów, które znajdują się na końcu.







Później czas na molo, które mieści w sobie galerie handlowe. Nowoczesny i designerski wygląd wpasowuje się w to miasto.







Odwiedzamy jeszcze Wielki Meczet, przy którym mieści się także rynek miasta z wspaniałą kolorową fontanną.







Podczas powrotu dziwne dźwięki wydobywają się z silnika. Hmm… chyba to już rozrząd, a może spalanie stukowe od wątpliwej jakości benzyny? Ważne, że maszyna daje radę. Wracamy do hotelu. Po drodze jeszcze obowiązkowo zakupy.



Trzeba też się posilić. Podczas spożywania kolacji w postaci pizzy zaczął padać deszcz. Na szczęście był to chwilowy opad, który ustał wraz z ostatnim kawałkiem pizzy.



Ania już wcześniej nie mogła znieść widoku zachlapanej błotem maszyny. Wzięła paczkę husteczek nawilżanych i przystąpiła do akcji BŁYSK.



Zabiegi te jednak na wiele się nie zdały, gdyż chłodnica była zapchana błotem. Usunięto tylko powierzchowne zachlapania. Czas na spacer.



Wracamy jak zwykle zadowoleni i jak zwykle wspominamy na sam koniec miniony dzionek. Było super. Durres nas urzekło na swój sposób, ale podejmujemy decyzję, że w dniu jutrzejszym startujemy do Czarnogóry.

Nocleg: Hotel *** Vila Verde Durres, koszt 40€ ze śniadaniem.

Trasa:  niestety google znów nie chce wyznaczyć
https://goo.gl/maps/pGGLKz2uzVz
https://goo.gl/maps/jBSkeyC52hQ2
w sumie jakieś 250km

Dzięki wam zmieniam światopogląd na kraje typu Albania. Sądziłem że to takie bidne państweko a tu popatrz :)

No i ja z takim przekonaniem tam jechałem. Albania kojarzyła mi się ze słowami: bieda, brak dróg, bunkry i mercedesy. A to zwykły stereotyp. Dla mnie jest o niebo lepsza od Grecji kontynentalnej. Fakt, że jeszcze mają sporo do zrobienia, ale ten stan, który jest aktualnie w zupełności wystarczy, aby cieszyć się tanimi i przyjemnymi wakacjami.
My z pewnością na pewno tam wrócimy.

Poniedziałek, 12 września, DZIEŃ DZIESIĄTY


Co mieliśmy zobaczyć w Durres – zobaczyliśmy. Dziś startujemy do Czarnogóry. Poranek pochmurny – pozostałości po wczorajszym deszczu. Udajemy się na śniadanko, a potem na mały spacer brzegiem morza.









Zaczyna się coraz bardziej przejaśniać. Jest bardzo ciepło. Idąc wzdłuż plaży spotykamy pomiędzy hotelami dwa bunkry. Jeden z nich wyposażony w satelitę. Takie luksusy :)





Gdy się spakowaliśmy postanowiłem zanieść już część kuferków na maszynę. Jak zobaczyłem stan chłodnicy to się przeżegnałem – była cała zaklejona błotem. W tych temperaturach to co chwilę będzie mi się włączał wentylator, a to oznacza dodatkowe podgrzewanie gorących już „cochones”. Hotelowy woźny podaje na moją prośbę wąż z wodą. Spłukuję ten piach – no jest już w miarę OK. Oddaję wąż z podziękowaniem, a pan widząc moją niedokładność zabiera się za dalsze czyszczenie maszyny. Trzeba przyznać, że się postarał.



Ruszamy więc w trasę. Z racji upału – kolejny dzień „na zdrapkę”.



Na wylocie z Durres tankujemy za resztę albańskiej gotówki i mamy prawie cały zbiornik paliwa. Możemy ruszać dalej. Słońce coraz śmielej przebija się zza chmur.









Dojeżdżamy do Szkodry – przed nami wyrasta olbrzymia twierdza. To Twierdza Rozafa.
Według legendy nazwa twierdzy pochodzi od imienia kobiety – Rosaphy (Rozafy), którą żywcem zamurowano w murach zamku, aby jego mury nie zawaliły się po raz kolejny.
Zamek wznosi się na skalistej górze, na południe od Szkodry, otoczony rzekami Buna i Drin. W przeszłości otoczony terenami podmokłymi, z własnym ujęciem wody był niezwykle trudny do zdobycia. Z uwagi na swoje strategiczne położenie wzgórze, na którym zbudowano zamek było zamieszkane od czasów antycznych. Na wzgórzu miała znajdować się twierdza iliryjska, opanowana przez Rzymian w 167 p.n.e. Zamek, który przetrwał do dnia dzisiejszego, pochodzi z czasów dominacji weneckiej. Po przejęciu Rozafat w 1396 Wenecjanie dokonali jego przebudowy i umocnienia. W historii Albanii znany jest przede wszystkim z heroicznej obrony przeciwko Turkom osmańskim w czasie bitwy o Szkodrę 1478-1479. Był także oblegany przez wojska czarnogórskie w czasie I wojny bałkańskiej. 7 kwietnia 1939 w czasie włoskiej inwazji na Albanię dwóch oficerów albańskich ostrzeliwało z zamku oddziały włoskie, dopóki nie skończyła im się amunicja. Zamek zachował się w dobrym stanie i jest udostępniony do zwiedzania. Łączna długość murów przekracza 600 m, otaczają one obszar o powierzchni 9 ha. Wstęp kosztował nas 3€. Z racji niemiłosiernych temperatur zwiedzamy go „na szybko”.






Już z parkingu mamy piękne widoki na Jezioro Szkoderskie, które wygląda jak morze.


   


Gdy ja wspinałem się na mury, Ania cierpliwie czekała na dole. W pewnym momencie zaczęła coś krzyczeć. Podchodzę bliżej i słyszę, że coś tam łazi, chyba szczury… za chwilę cieszy się jak dziecko. Szczurami okazały się żółwie, które żyją sobie tu na dziko. Takie znalezisko sprawiło nam wielką radość :) na szczęście mimo, iż żółwiki dzikie to nie uciekają i nie gryzą ;)























Z zamku w każdym kierunku są prześliczne widoki zapierające dech w piersi. Nam doskwiera upał, jest ponad 30 stopni. Czas ruszać dalej. Po drodze do wyjścia spotykamy kolejne żółwiki.



Po kilkunastu kilometrach docieramy do granicy Albańsko – Czarnogórskiej. Kilka aut stoi w kolejce. Ustawiam się na końcu, a z boku woła mnie celnik, żebym podjechał na przejście dla pieszych. W pierwszej chwili pomyślałem, że będzie nas może dokładnie sprawdzał, ale okazało się, że mamy pierwszeństwo. Wziął nasze papiery, szybko w nie zerknął i jedziemy dalej omijając kolejkę. Brawo dla nich.



Miejsca noclegu nie mieliśmy sprecyzowanego dokładnie. Myśleliśmy o miejscowości Bar. Jadąc w jego kierunku lekko zbaczamy ku wybrzeżu (specjalnie) żeby odwiedzić miejscowość Ulcinij. To był dobry plan – osada usytuowana pomiędzy skałami nadaje temu miejscu sporo uroku.





Po napawaniu się wspaniałymi widokami ruszamy dalej w kierunku Baru. Marzymy, aby jak najszybciej schłodzić się w wodach Adriatyku.





Jakoś tak się stało, że przejechaliśmy Bar. Ale to wyszło na naszą korzyść, bo trafiliśmy do urokliwej miejscowości Sutomore. Cieszy nas ten fakt niezmiernie. Upatrzyliśmy sobie hotelik przy samej plaży. Pytamy o nocleg – jest za 50€. Troszkę nas cena zszokowała, ale trudno. Nie chce nam się szukać dalej. Ogarniamy się i lądujemy na plaży.



Mieliśmy szczęście, że trafiliśmy do Sutomore, a nie do Baru bo tam po pewnym czasie nadciągnęła ulewa. Wyglądało to zjawisko dość ciekawie z pewnej odległości. U nas nie spadła ani kropla. Szykujemy się na jakiś obiadek.



Dojeżdżając do deptaka zostawiłem grata na parkingu. Doszliśmy kawałek na pieszo do knajpy. Po zajęciu miejsc i oczekiwaniu na jedzonko widzę, że motocykliści normalnie jeżdżą tutaj. Stwierdziłem, że wybiorę się te kilkaset metrów po grata i podjadę nim pod knajpę ze względu na zostawione kaski – zawsze zza gór mogła wyskoczyć deszczowa chmura i powódź w kaskach murowana.



Okazło się, że knajpa jest „BIKER FRIENDLY” i z marszu otrzymaliśmy 5% rabatu na zamówienie. Co najlepsze – nawet piwko było wlane z dodatkiem ponad kreseczkę :)



Objedzeni do syta wracamy znów na plażę i wskakujemy do wody. Ewenementem są tu małe rybki, które gryzą po nogach. Dziwne uczucie jak coś co chwilę Cię szczypie, a w niektórych miejscach pokazują się kropelki krwi. Trzeba szybko ruszać nogami, to nie podpływają.













Czas jeszcze na jakieś zakupy z zaopatrzeniem na wieczorne posiedzenie na tarasie



Podjeżdżam na stację celem uzupełnienia oktanów w FJR i okazuje się, że w zeszłym roku to było miejsce, w które się zapuściliśmy najdalej w głąb Bałkan. Czyli można powiedzieć, że udało nam się zamknąć półwysep. Tankuję 98 do pełna. Yamaha na tej benzynie jakoś lepiej chodzi. Może te wczorajsze rzężenie to było spalanie stukowe spowodowane zbyt małą ilością oktanów? Tak to sobie tłumaczę. Jednak mamy innego małego zonka – zapala się lampka z dżinem czyli tzw OLEJ. Hmm… dziwne. W okienku prawie połowa. Gaszę ją i odpalam znów – nic się nie świeci. Po zakupach wracamy do hotelu.



Niebo prawie bezchmurne. Życie jest piękne!!



Pełnia księżyca rozświetlała wszystko dookoła, więc wybieramy się jeszcze raz na spacerek. Szkoda tracić czas na siedzenie na tarasie ;)









Nocleg: Hotel *** Vila Barcelona, koszt 50€ ze śniadaniami

Trasa: https://goo.gl/maps/3HwEGjC3Z2D2

nie widzę zdjęć z "poniedziałku"...
co jest ? jestem zawiedziony ...

też nie widzę :cry:

wszędzie zakaz wjazdu :( a już sobie czipsy i piwo uszykowałem :(

Faktycznie coś nie zagrało i jak byłem wylogowany z Google to też nie widziałem zdjeć. Naprawiłem to na szczęście i mam nadzieję, że już jest wszystko OK :)

Dalej nie jest OK :( Przynajmniej u mnie.

Ja po wylogowaniu się z konta Google wcześniej też nie widzialem tych zdjęć,  po poprawce już były widoczne. Dziwne, bo robiłem zawsze tak samo. Chyba,  że Google ma jakieś limity albo cus...

TEST

Test wypadł pomyślnie :)

Test jest.
reszty nie ma.

To git
Wrócę do chaty i się tym zajmę. Teraz śmigam na moto

Wtorek, 13 września, DZIEŃ JEDENASTY

Dziś dzień bez motocykla. Leniuchujemy na maxa – taki jest plan. Budzę się przed godziną 5 rano. Jest bardzo ciepło. Wychodzę na taras. Sutomore przed wschodem słońca prezentuje się zacnie.



Położyłem się spać, ale chwilę po 6 znów obudził mnie upał. Włączam klimę i znów wyglądam na taras – nadal ciekawie i spokojnie.



No i o 8 właściwa pobudka. Też zrobiłem zdjęcie, żebyście mieli porównanie.



Niebo jest bezchmurne. Więc szybki kierunek na dół do restauracji celem skonsumowania śniadania.




Chwilę po 9 siedzimy we wodzie. Ahh jak wspaniale. Tylko te rybki podgryzające czasami wnerwiają.





Pod samą plażę podpływa stareteczek wycieczkowy. Reklamują się, że za 10€ od osoby oferują całodniową wycieczkę po najlepszych plażach Czarnogóry. Hmm… szybko podejmujemy decyzję, że zostajemy jeden dzień dłużej i w dniu jutrzejszym wybieramy się na rejs statkiem.

Z racji mega upałów uzupełniam płyny bardzo sukcesywnie. I w każdym możliwym wolnym momencie. Dzisiaj dzień browara :) w końcu są wakacje, a dzisiaj motocykla nie ruszam.



Nurkuje się super. Nagrywam sobie filmiki pod wodą. Te rybki podpływają i w ogóle się nie boją. Krystalicznie czysta woda w połączeniu z tym wszystkim daje efekt jak byśmy byli w mega wielkim basenie.
   










Ani przeważnie woli wylegiwać się na słońcu, jednak w Sutomore zdecydowanie bardziej woli pluskać się we wodzie. Nawet podobają jej się te podgryzające rybki



Oczywiście podczas rozmowy na plaży słyszymy polski język. Zagaduje do mnie gość w wieku około 35 lat. Uwielbia Bałkany i często tu wraca. Zna dobrze język serbski co mu zawsze pomaga. Do Czarnogóry przyjechali pociągiem. Dwudniowa podróż wyniosła ich 200zł w jedną stronę. Natomiast nocleg mają 500m od morza. Apartament z klimą i kuchnią kosztuje ich aż… 6€ :) można więc znaleźć tanio jak się chce.
Po kilku godzinach w wodzie jesteśmy odmoczeni na maxa. Czas się posilić.



Dzisiaj kuchnia regionalna – crnogorski kotlet. Słowo „kotlet” podoba mi się. Zamawiam. Okazuje się, że jest to schabowy z szynką w środku (jakaś ich regionalna) polane to jest jakimś kremem i chyba kozim serem. Dodatkowo frytki. Mnie smakuje wyśmienicie. Warto było zaryzykować.



Zachodzi słońce, a my wybieramy się na spacerek



Dość głośna klubowa muzyka zwabia nas do Cocktail Baru. Czas zaserwować sobie jakieś mocniejsze alkohole.








Po skonsumowaniu kilku ciekawych napojów ruszamy na dalsze spacerowanie. Bezchmurne niebo sprzyja.





Na koniec lądujemy na naszym tarasie. Jutro wcześniejsza pobudka i konieczność zjedzenia śniadania we własnym zakresie, bo o 8:30 musimy być w porcie.

:/

Rewelacyjnie sie to czyta. Taka lektura do snu...

Środa 14 wrzesień, DZIEŃ DWUNASTY

Budzik zaskakuje nas chwilę po 7 rano. Organizujemy sobie śniadanie mistrzów na tarasie i po spakowaniu w torbę na bak z funkcją plecaka ruszamy na drugi koniec Sutomore. O 8:30 odbijamy od brzegu.





Już za pierwszym winklem ukazują się wysokie skaliste klify. Każdy patrzy z podziwem. Uwagę przykuwają warstwy skał, a bardziej ich pofalowanie. Podczas piętrzenia gór siła musiała być ogromna!









Widzimy z bliska charakterystyczne dwie małe wysepki w pobliżu Petrovac. Na jednej z nich zbudowano małą kapliczkę. W nowym Bondzie jest podobno scena nagrana w tym miejscu.





A od strony brzegu jedna wielka budowa. Ten hotel na pewno będzie spektakularny.


   
Pierwsza pauza – Petrovac. Kameralne miasteczko w stylu Sutomore. Plaża podobnie jak w Ulcinij osadzona pomiędzy skałkami. Tu mamy godzinę, więc korzystam z okazji i wskakuję do wody.


















Czas płynąć dalej. Ogarniamy sobie super miejscówkę – na samym końcu łodzi z nogami zwieszonymi w wodę – w taki sposób, że wyrzucana przez śruby woda chłodzi nam stopy.



Kolejny wielki hotel w budowie…





Łajba prawie pękała w szwach :) najlepsze miejsca są nasze :)



Podpływamy pod mury słynnego hotelu Sveti Stefan. Rok temu oglądaliśmy go z lądu, tym razem z wody :)





Z oddali zauważamy też Rafailovici, czyli miejscowość, gdzie nocowaliśmy na zeszłorocznych wakacjach.



Zbliżamy się do Budvy. Tutaj mamy 3 godziny do dyspozycji. Jest to chyba największa miejscowość turystyczna w Czarnogórze.



Obowiązkowo trzeba się schłodzić, bo słońce daje niemiłosiernie



A po kąpieli nastał czas na posiłek :) wjechała pizza.





Poszliśmy w kierunku starego miasta, gdzie ponownie wskoczyliśmy do wody.





Niespodziewanie i zza góry wyszła ciemna burzowa chmura. Zaczęło grzmieć. Jednak na strachu się skończyło, bo ulewy nie było, a chmurzysko rozeszło się bez echa.



Z widokiem na Hotel Dukle Garden:



Tradycyjne wygłupy we wodzie – to uwielbiałem najbardziej :D





No i nadszedł czas odbić od brzegu i udać się na wyspę Sveti Nikola i słynną plażę „Hawaii”. Wyspa jest urokliwa, ale zdaje nam się, że dopiero będzie silniej eksploatowana. Na razie robią chyba miejsce pod jakieś zabudowania.



Ja oddaję się znów kąpielom. Fajnie się nurkuje, bo woda kryształ.



Rybki w ogóle się nie boją, są ciekawskie i podpływają ochoczo.



















No i czas ruszać w drogę powrotną. Miejsca mamy już zaklepane.













W drodze powrotnej zatrzymujemy się jeszcze na jednej dzikiej plaży. Niestety nie znam jej nazwy. Prawdopodobnie można tam dotrzeć tylko od strony morza. Ludzi nie ma zbyt wielu, a stateczków kilka. Kameralna miejscówka. Znów skaczę do wody i nurkuję podziwiając wspaniałe formacje skalne ukryte pod wodą.









Po godzinie ostatni raz pakujemy się na łódź i wyruszamy do punktu startu.



Spacerkiem wracamy do hotelu. Słoneczko pięknie przyświeca co nakręca mnie jeszcze do wskoczenia w wodę. W końcu jutro już czeka nas powrót w kierunku domu. Muszę jak najwięcej skorzystać. Przed wejściem do wody widzę chłopaka, który z maską wskoczył we wodę i po chwili wyszedł ze zdobyczą – ośmiornicą!! Tego jeszcze nie widziałem. Pochwalił się nią plażowiczom i wrzucił z powrotem do wody.







Czas się przespacerować i posilić.



Wracamy do hotelu, większość ogarniamy jeszcze wieczorem, aby jutro rano mieć jak najmniej do pakowania.

Znów nie widać fotek :(

no nie... chyba poczekam na wersję książkową.
;)

test jest

już nie jest

A zdjęcia w. Powyższym poście są widoczne dla Was?

PalaszD napisał:

A zdjęcia w. Powyższym poście są widoczne dla Was?

Niestety nie

Enjoy - ponaprawiałem powyższe posty :)

No teraz jest zicher :) Ten hotel robi wrażenie, na żywo pewnie jeszcze bardziej. Kurde nakręcamy sie na następny rok na Chorwację, urlop bedzie w lipcu(środek) pewnie bez możliwości przesunięcia, bo cała firma stoi... Wiesz może jak to sie ma w sezonie? przepych ludzi i drożyzna? czy da się jakoś wypocząć?

rafi068 napisał:

No teraz jest zicher :) Ten hotel robi wrażenie, na żywo pewnie jeszcze bardziej. Kurde nakręcamy sie na następny rok na Chorwację, urlop bedzie w lipcu(środek) pewnie bez możliwości przesunięcia, bo cała firma stoi... Wiesz może jak to sie ma w sezonie? przepych ludzi i drożyzna? czy da się jakoś wypocząć?

.
W sezonie urlopiwym (lipiec sierpień)  Chorwacja jest oblegana co nie znaczy ze nie mozna wypocząć. Jest drożej ale nie aż tak strasznie.

No i wreszcie mogłem sobie spokojnie poczytać i zobaczyć fotki :) Super miejsca i ... ta pogoda :D

W szczycie sezonu Chorwacja jest dość mocno oblegana. Na wyspie Pag gospodarz nam mówił, że w szczycie sezonu (koniec lipca do końca sierpnia) na wyspę przyjeżdża 20 tysięcy ludzi! Kolejki wszędzie, do restauracji, knajpy, po paliwo, na plażę. Ceny dwa razy wyższe... Pewnie da się wypocząć, w innych miejscach może być lepiej. Jeśli masz możliwość, to polecam jechać po sezonie. Jeśli nie, to trudno, pewnie i tak będziecie się dobrze bawić.

Czwartek, 15 wrzesień, DZIEŃ TRZYNASTY

Pobudka po godzinie 8. Wczoraj ogarnęliśmy większość bagaży, więc pozostaje nam tylko zjeść śniadanie i możemy ruszać w drogę.



Znosząc kuferki dostrzegam coś dziwnego na schodach. Myślałem, że to jakiś liść, a to ćma. Tak wielkiej i pięknej ćmy nie widziałem jeszcze nigdy. Musiałem jej zrobić fotę:



Yamaha już gotowa do drogi. Po drodze jeszcze tylko na pocztę nadać kartkę :)







Niestety przy lekkim podjeździe pod górkę znów zapala się ikonka z lapą dżina ;) czyli OLEJ. Chciałem olać, ale do domu za daleko więc wykręciłem na pierwszą stację celem nabycia motocyklowego 10W40. Castrola nie znalazłem, ale był Valvoline. Litr za 5€. Szybka dolewka 150ml i ruszamy w kierunku Podgoricy. Kontrolka zgasła i do dziś nie zaświeciła się.



Z Sutomore do Podgoricy prowadzi droga szybkiego ruchu, gdzie trzeba się przeprawić tunelem. Opłata za ponad 4ro kilometrowy odcinek wynosi 1€ za motocykl. Po drugiej stronie widzimy jezioro Szkoderskie. Tym razem od drugiej strony.










Podgorica to nowoczesne miasto. W zeszłym roku mieliśmy okazję przejechać ją całą kierując się przez centrum. Tym razem omijamy ją „obwodnicą” w kierunku Niksic. Z oddali widać dwie ciekawostki architektoniczne. Jeszcze nie doczytałem co to za budowle i jaką spełniają funkcję.





Na przedmieściach chyba jakaś zorganizowana akcja, bo zebrał się szwadron policji. Zagrożenia żadnego nie stwierdziliśmy, może mieli jakieś treningi, albo cuś?



Jedziemy sobie beztrosko, mijamy Niksić, a przed nami kanion Pivy. Słońce grzeje konkretnie. Przystanek w ciekawym miejscu. Zaczy samo miejsce może nieciekawe. Bo to tylko pobocze, ale widoczki wypasione.



Widać już Durmitor.







Krótki przystanek na uzupełnienie płynów i ubranie kurtek – w pewnym momencie jak zawiało chłodem to jak z klimatyzatora. Aż nas ciary przeszły. W kurteczkach elegancko i ciepło :)




























Docieramy do przejścia granicznego z Bośnią. Kolejka sporadyczna i po kilku minutach ruszamy dalej. Rok temu trwały tu prace drogowe. Byliśmy ciekawi, czy już skończone. Niestety od zeszłego roku nic się nie zmieniło. Odcinek 15km na zmianę szuter z częściowym asfaltem.









Tradycyjnie trzoda chlewna na drodze ;) takie zwierzaki mają sielankowe życie w porównaniu do naszych obór, gdzie są pozamykane w klatkach. Mleko od takiej wyluzowanej krówki musi mega smakować :)





Wyjeżdżamy na główną drogę w kierunku Sarajewa. Asfalt zmienił się na dobry i bardzo dobry. Widoki cieszą oko. Przez większość czasu jedziemy po dnie kanionu. Sporo winkli, mały ruch. To co lubimy najbardziej. Za Sarajewem wjeżdżamy na autostradę i kierujemy się na Banja Lukę.








Po zjeździe z autostrady znów okolica robi się pagórkowata, by po czasie zmienić się w kolejny kanion. Mamy wrażenie, że większość Bośni przejeżdżamy właśnie w kanionach. Oczywiście jest to jak najbardziej pozytywne wrażenie.



Widać jeszcze na wielu budynkach ślady po kulach i niedawnej wojnie domowej. Ludzie jednak chyba o niej zapomnieli, bo co kawałek widzimy plakaty promujące pojednanie z Chorwacją. W miejscowości Jajce przewaga meczetów i pań w tzw burkach. Spor ludzi na ulicach, w kafejkach. Miasto tętni życiem.





Są również i kościoły.



Wjeżdżamy w kanion, gdzie po lewej stronie pionowa skalna ściana, a po prawej rzeczka, za rzeczką kolejna pionowa skalna ściana. Napawamy się widokami i rozmaitymi zakrętami, które niestety ktoś sfrezował – prawdopodobną przyczyną była zbyt ślizga nawierzchnia w tak wilgotnym miejscu. Dla samochodów to dobre, ale nie dla motocykla, który jedzie po frezach jak po torach. Krótki przystanek na stalowym mostku.





I jest punkt, który w zeszłym roku ominęliśmy, bo było ciemno. Przełom rzeki Vrbas.



Spotykamy tu Węgrów na GS1200. Chwilkę się rozmówiliśmy i czas jechać dalej. Do Banja Luki już blisko. Zatrzymujemy się na przedmieściach w Motelu Dragana. Byliśmy tu też rok temu. Nic się nie zmieniło. Czas się ogarnąć i coś zjeść.



Wspomnieliśmy gospodarzowi, że byliśmy tu też rok temu, a ten ucieszony, że my ponownie zagościliśmy. Przynosi nam deser niespodziankę. Pyszne naleśniki z nutellą :D



Bierzemy jeszcze piwko do pokoju i udajemy się na wspominki i odpoczynek. Zastanawiamy się jaką trasę do domu obrać – czy odwiedzić Balaton i wracać na dwa dni, czy najszybszą wiodącą przez Słowenię i Austrię… Plan ustala nam informacja pogodowa – jutro ma być nad Balatonem załamanie pogody, a pojutrze wszędzie ma lać. Niestety nie dany nam ten Balaton już po raz drugi.

Trasa: https://goo.gl/maps/oSfSN4hL9YL2

Nocleg: Motel *** Dragana Banja Luka. Koszt noclegu - 40€ ze śniadaniem.

Czad...fotki rewelacyjne. A teraz do pracy na noc...

Piątek, 16 września, DZIEŃ CZTERNASTY

Pobudka o godzinie 7:30 i krótki spacer po okolicy.







Spotykamy kolejny ciekawy okaz. Owad sporych rozmiarów – u nas chyba takie nie występują. Wygląda jak mega mrówka i najeża odwłok gdy się do niego zbliży palec :D



Chwilę po godzinie 8 jemy śniadanko. Stwierdzamy, że nie ma co tracić czasu i po posiłku wracamy do pokoju, ubieramy się i w drodze jesteśmy punktualnie o 9.







Dziś większość trasy będziemy pokonywać autostradami ze sporą prędkością. Mamy do przejechania 1000km. Przyjemniej i ciekawiej byłoby skorzystać z bocznych dróg, ale niestety zbyt mało czasu. Już za Banja Luką wjeżdżamy na pierwszy odcinek – płatny. Tu podobnie jak w Polsce – za graty kasują tyle samo jak za auta.





Chwila moment i znajdujemy się na granicy z Chorwacją. Już drugi raz w tym roku odwiedzamy ten kraj, jednak tym razem tylko „na chwilę”.



Tankuję na tej samej stacji co rok temu. Tradycyjnie 98 oktanów (jak jest) do pełna i już chcę płacić i ZONK. Od razu po włożeniu karty wywala jakiś błąd. Daję drugą kartę – to samo, trzecia to samo. Pracownik już krzyczy do innych, że płatność tylko gotówką. Awaria terminala. Mam w gotówce tylko 16€ i 40kun – to za mało. Pierwsza nasza taka przygoda. Pytam się, czy jest tu gdzieś bankomat? Otrzymuję odpowiedź, że jest – na zjeździe za 1500m w prawo i do miasta jakieś 5km. Potem muszę wrócić na autostradę pojechać 13km do następnego zjazdu, zawrócić na węźle i dojechać do stacji… na szybko 40km, no ale cóż. Ania zostaje w zastaw, a ja ruszam. Na zjeździe bramka i olśnienie. Kurwa nie mam biletu, Ania je zawsze chowała do kieszeni kurtki. Gość mi każe wracać na autostradę. Ja pierdole na sam koniec takie chece… no nic – muszę zrobić pętlę. Daję dosyć ostro bo ponad 200km/h i za chwilę z biletem w ręce wracam do szanownego pana. Pobieram 200kun w bankomacie i znów pętelka 40km. Udaje się wszystko ogarnąć w dobre pół godziny. Chwila pogawędki i lecimy dalej.





To była jedyna nieplanowana akcja podczas tego wyjazdu. No ale wiadomo – zawsze coś się wydarzyć musi. Na szczęście teraz wspominam to z uśmiechem na twarzy i doświadczeniem, że mimo wszystko jakiś większy zaskórniak musi być na taką sytuację.

Jadąc autostradą czujemy intensywny zapach ropy – tak to pola naftowe przed Zagrzebiem. Rok temu widzieliśmy to samo. Te pompy kojarzą mi się z westernami.





Przed Varażdinem zjeżdżamy na Ormoż. Tą trasę znam już na pamięć – wg mnie nie ma lepszej na Chorwację. Omijamy w ten sposób krótką i słono płatną winietę w Słowenii, a czas przejazdu jest taki sam. Tu dodatkowo mamy ciekawe widoczki.







Jest i potok o moim nazwisku rodowym – duma rodziny hahaha



Słoweńskie i Austriackie miasteczka bardzo czyste, zadbane. Przyjemnie patrzeć na takie widoki.















W Feldbach obiadek w postaci regionalnego dania w regionalnej i niepowtarzalnej knajpie – Mc’Donald’s :D



Po drodze mijamy pięknie usytuowany zamek. Mijaliśmy go już kilka  razy, kiedyś musimy go zwiedzić. Niestety nie pamiętam nazwy miejscowości 



Kolejne tankowanie. Benzyna niedroga – bodajże 1,11€ za 98, gdzie w Grecji było to 1,49€ za 95 oktanów. Niestety winiety 10tage na Autobahne nie mają. Jedziemy dalej.



Winietę znajdujemy dopiero na 4tej stacji i to już na autostradzie. Jadąc w kierunku Wiednia 8 na 10 ciężarówek ma polskie numery rejestracyjne :) z początku machamy kierowcom, na co oni mrugają długimi. Później przestajemy, bo non stop byśmy musieli machać.



Pierwszy korek przed Wiedniem – wlecze się chyba z 5km. Ale my śmigamy środkowym pasem z prędkością 100km/h. Zostawiają miejsce dla ekip ratunkowych. To bardzo przemyślane. Wideń mijamy bezkorkowo. Jedynie przed samą granicą z Czechami wzmożony ruch. Polacy wracają z wakacji. Teraz już co druga osobówka ma polskie numery, a za tylnimi szybami widać tobołki wakacyjne. Oni stoją w korku, my jedziemy.





I przed Brnem zaczyna się piekło. Jeden wielki korek. O ile Brno udało się jakoś objechać ściskając się na milimetry, tak nagle trafiamy na korek w którym wszyscy stoją, a na dodatek poopuszczali samochody i pozbierali się w grupki. Tu już nie ma przejazdu tak fajnego jak w Austrii. Każdy stoi jak chce, nawet pasy awaryjne poblokowane. Na szczęście nie na tyle, żeby nas zablokować. Współczuję tym co stoją w tym korku. Na pewno 2h jak nie dłużej. My jedziemy dalej. Fajnie, że w Czechach motocykle mają darmową autostradę, wkurzają natomiast remonty, a raczej ich brak. Pasy polokowane pachołkami po kilkanaście kilometrów, a robót ZERO! Nie wiem w jakim to celu?



We Wrocławiu u teściów lądujemy o godzinie 22:15 po ponad 11 godzinach jazdy i ponad 1000 kilometrów. Było mega super!. Z piwkiem Piast w ręku opowiadamy teściom dzisiejszy dzień.
Udało się – zrobiliśmy to – SPEŁNILIŚMY MARZENIA.

Trasa na dziś: https://goo.gl/maps/gkvFntmQQEJ2

Ale macie zajebiste banany na każdym zdjęciu :D Pałaszku coś ty tam nabroił w nocy? :D

To jak tu teraz żyć bez marzeń, skoro wszystkie wykonane? ;)
Naprawdę super podróż, wspaniałe zdjęcia i rewelacyjny szczegółowy opis. Podziwiam was, bo objechać Bałkany motocyklem to jest wyczyn. Można o was powiedzieć ze jesteście prawdziwymi motocyklistami. Jeszcze raz gratuluję :)

Teraz wyzwaniem będą wakacje na spokojnie :D przy piwie i relaksie. Chciałbym to zobaczyć.

poczekaj, poczekaj, będą dzieciaki, nie będzie czasu na takie eskapady, to im się będą marzyć :D

Zrobię jeszcze krótkie podsumowanie.

Wyjazd trwał w sumie dwa tygodnie.

Zrobiliśmy dokładnie 5299km.

W deszczu jakieś 20km - co jest ewenementem prawdziwym.

Zabłądziłem tylko raz - w Salonikach wybrałem zły zjazd z autostrady - objechałem ślimaka i wróciłem na właściwy tor - 3km w plecy i jakieś 4 minuty :)

Złych przygód ZERO.

Najgorszym co nas spotkało to tankowanie w CRO i awaria terminala. Mamy nauczkę na przyszłość, żę zawsze trzeba mieć 50€ w tajnej skrytce.

Wydaliśmy około 5500zł, po wakacjach dostałem jeszcze rachunek za telefon opiewający na 300zł :)

BYŁO WARTO WYDAĆ KAŻDĄ ZŁOTÓWKĘ.

Najfajniejsze miejsca jakie nam się spodobały to (kolejność bez znaczenia) Bałczik, Saranda, Sutomore.

Najbardziej zdziwiła nas Grecja - mieliśmy o niej zupełnie inne wyobrażenie. W sumie każde z odwiedzanych Państw było inne niż zakładaliśmy przed wyjazdem. Żadne z nich nie odbiega w niczym od Polski. Jedynie wszędzie pełno śmieci - po rowach, przy drogach, na plażach, w miastach.

Przepisów nie przestrzegałem nigdzie. Jechałem jak mi pasowało. Na autostradach przeważnie od 140-180km/h na zwykłych drogach od 100 do 140km/h oczywiście w większych miastach wiadomo wolniej. W tych krajach ruch zdecydowanie mniejszy jak u nas. Dlatego można sobie było pozwolić na drogową samowolkę. Tam Policja nie czai się za krzakami, żeby wlepić od razu mandat.

Sytuacje ryzykowne miałem dwie - jedna w Austrii na powrocie - jadąc na autobanie za innym motocyklistą chciałem wyprzedzić tych wolniejszych prawym pasem. Ten motocyklista chwilę przede mną tak zrobił. Gdy manewr kończyłem, wjeżdżając na lewy pas i będąc z 1m za tym motocyklistą (przyspieszał cały czas) ten nagle bez migacza wcisnął hamulec i równocześnie zjechał na prawy pas i na zjazd z autostrady. Ja ostro zahamowałem i minąłem jego tylnie koło na centymetry.
Druga sytuacja już przed Wrocławiem na DK8 wyprzedzając po ciemku zza łuku wyjechało szybko jadące auto i schowałem się na metry. Na pewno gość musiał przyhamować.

Awarii w motocyklu nie było - jedynie mrugająca kontrolka oleju (była dolewka) i w Albanii chyba gorszej jakości paliwo.

Jedyne czego nie widzieliśmy, a zaplanowaliśmy to greckie Meteory. Akurat wtedy w górach padał deszcz i woleliśmy dotrzeć szybciej do Albanii - pojedziemy tam innym razem.

Ludzie wszędzie życzliwi i bezproblemowi. Polaków poznają wszędzie. Bo i wszędzie ich pełno. W każdym z krajów spotykaliśmy albo polskie rejestracje, albo polskich turystów. Najwięcej było ich o dziwo w Albanii (Sarande)


Teraz będę pracował nad filmowym skrótem - pewnie do gwiazdki mi zejdzie, bo materiału mam kilka godzin (90GB) zrobię z tego jeden dłuższy filmik i jeden taki na max 15min.

Dzięki, że chciało Wam się to czytać, oglądać. Jak macie jakieś pytania to walcie śmiało. Postaram się na wszystkie odpowiedzieć.

Ze swojej strony zachęcam Was do odwiedzenia Czarnogóry i Albanii - są to kraje jeszcze tanie (tańsze od Chorwacji) i naprawdę piękne.

Ta Albania i Czarnogóra nęcą dalej. I klimaty bałkańskie też. Jeszcze mi kasy i chyba jaj brakuje :D albo odblokowania jakiejś klapki w mózgu.
Mega opowieść. Będę się nią chwalił.

Ostatnio odkryłem:
http://www.cda.pl/video/543709d7?wersja=720p

Yamo można tam jechać mając nawet 3000zł na dwie osoby. A nawet i mniej biorąc np namiot, ale kwatery kilkaset metrów od morza są po kilka €. Najdroższe jak zwykle paliwo.
Jaja masz, a klapkę w mózgu jak odblokujesz to takie wypady wciągną Cię jak bagna :D

Ja pamiętam jak pojechałem w 2013 roku pierwszy raz na zagraniczne wakacje - autem. Miałem mega obawy, bałem się, że kasy nie starczy. Jak zobaczyłem w Chorwacji polskich motocyklistów to o niczym innym nie marzyłem jak wrócić tam za rok na motocyklu... Miało być tylko raz, a tak od 2014 roku byłem już tam 3x na gracie i 3x autem. I za rok też na 99% pojadę. Jak będziemy w ciąży to tylko autem, a jak niestety się nie uda to i gratem się wybierzemy :)

A jakie masz dokładniej obawy? Boisz się awarii, że się nie dogadasz? Pytaj, a ja na wszystko postaram się odpowiedzieć :)

To chyba klapka i kasa. Jak się odkręci zakręcone to może 2017 będzie rozdziewiczeniem.

No my większość przzez rok uzbieramy w skarbonke, a reszta z bieżącej wypłaty idzie. :) wcześniejsze wyprawy zamykaly się w kwocie 3200 i 3400zł, teraz nie oszczedzalismy no i więcej kilometrów nastukaliśmy :)
Życzę,  aby i Tobie się udało,  bo to naprawdę fascynujące przeżycie :)

Dziś w skrzynce pocztowej znalazłem list z Austrii. Szprechają w nim, że za szybko, że aż o 12km/h i że aż 50€ się należy za takie popisy.
Oczywiście ja znający w miarę polskie prawo wiem, że nie muszę nic z tym robić i nie zapłacę :) jedynie ponownie jadąc do Austrii muszę uważać, żeby mnie nie złapali osobiście, bo może im wykazać, że mam należności do uregulowania :)

do poczytania: https://anuluj-mandat.pl/blog/post/nie- … otoradarow

Hehe, polak potrafi :)

mam nadzieję, że już mi więcej tego badziewia nie przyślą, bo jak pisałem - cały wyjazd przepisy drogowe miałem w pompie :)
pozostaje czekać...

W Austrii bardzo łatwo nadziać się na fotoradar, a drogi zachęcają do odkręcenia gazu ;)

To wrzucę jeszcze mniej więcej widok mapy. Trasa nie jest mega dokładna, bo google ogranicza możliwość modyfikacji:

zazdroszcze Wam wspomien, gratuluje wytrwalosci i zycze kolejnych udanych wypraw :)
ps. matko bosko Pałaszu, ze sie Tobie chcialo te wszystkie foty wklejac, mycka z glowy :)

Po kilka razy wklejalem,  bo nie było ich widać... Ale dzięki za uznanie i dobre słowo :) hehe nadal się za folmik nie zabrałem :/

heh dziś nadeszła kolejna korespondencja z Austrii - tym razem chcą tylko, abym odpisał, kto kierował pojazdem :) żadnych informacji o mandatach itp... tylko mam podać kierowcę, a jak nie wiem kto jechał, to mam podać osobę, która może wiedzieć, kto jechał :D wtedy do niej napiszą o podanie danych hehe :D nic nie odpisuję :)

Odpisz odpisz...zobaczymy co się stanie ;)
A swoją drogą to już jestes spalonu w Austrii na moto...

zawsze możesz podać Abdula z Azejberdżanu, mieszka obecnie gdzieś w nowym obozie obok Traiskirchen ;) przecież chciał od ciebie kupić motocykl, zostawił kasę i pojechał na jazdę próbną ;)
a jest spalony tylko jak go tam zatrzymają do kontroli

Hehe, dobra metoda. Jeden z prezesów fabryki z którymi współpracujemy podawał zawsze namiary na jednego z ich dealerów w Rosji, twierdząc ze kiedy gość przyjeżdża do PL on jest tak wspaniałomyślny że udostępnia mu swoje auto. Twierdzi iż nigdy mandatu mu nie dali a ze jeździ audi rs6 wiec raczej nie raz złapał sie na fotoradar :)

Zapraszam na premierę :) produkcja niskobudżetowa :P aktorzy drugoplanowi :)

Świetna wyprawa :) Twardziele jesteście :) Najbardziej podobają mi się te nury pod wodę-krystaliczna :D
Czekam na kolejną relację, tym razem z GTR w roli głównej :D

swietna muzyka, to co dzialo sie za waszymi plecami i wasze usmiechniete mordeczki mowia wszystko :) good job!

Film długi ale i wyprawa długa, więc i tak jestem pełen podziwu że to wszystko udało ci się zmieścić tych kilkunastu minutach. Teraz z lepszym moto pewnie i wyprawy będą jeszcze dalsze ;)